Το Αμάρτημα της Μητρός μου - Η γλώσσα του διηγήματος

Η ιδιοτυπία της γλώσσας  στο Βιζυηνό έγκειται στην χρήση δημοτικής, λόγιας και ιδιωματισμών στο διήγημα. Η ιδιότυπη διγλωσσία του Βιζυηνού αποκαλύπτει ένα αφηγηματικό υποκείμενο διαλογικά διαμορφωμένο μέσα από συνύπαρξη ή την αντιπαλότητα διαφορετικών φωνών, χώρων, τρόπων ζωής και αναμνήσεων μορφωμένος και σπουδαγμένος στην Ευρώπη με διάσημους δασκάλους επιλέγει τη λόγια γλώσσα στα αφηγηματικά μέρη, τη δημοτική και τους ιδιωματισμούς στα διαλογικά μέρη και εκεί που μιλούν οι απλοί άνθρωποι της υπαίθρου.Στους διαλόγους αποβάλλεται ο καωσπρεπισμός και πλησιάζει το λόγο της καθημερινότητας. Έτσι η γλώσσα του είναι δείκτης πολιτισμικών και κοινωνικών διαφορών. Αποδεικνύει το ποιος "βλέπει".

Στις αφηγήσεις η γλώσσα του είναι σχετικά θερμή καθαρεύουσα.Υπήρξε ως συγγραφέας επαμφοτερίζων :με το νου και την καρδιά είναι ένας δημοτικιστής, αλλά στην πράξη προτιμά την καθαρεύουσα. Είχε διπλή ιδιότητα:λογοτέχνης και επιστήμονας. Θεωρητικά ήταν υπέρμαχος της δημοτικής, αλλά στην πράξη μετριοπαθής καθαρευουσιάνος.